Viernes 16 as 3: 30 h , saida cara Covadonga, Roberto Manolo e Higinio , tarde con nubes e claros, baixando de Meira a Pontenova auga a mares , comentarios ; se tuveramos suerte e chovera maña na salida, aforrabamos un bo traballo .
Resto do camiño nin fu nin fa , chegada cangas sobre as 8 da tarde, maletas o hotel e camiño do pabellón buscar dorsales, quedame a licencia no hotel ,saio a buscala, auga a chuzos, hotel a 500 metros, pendiente de que alguen despistara un paraguas "pa pedirllo prestado ", naide se despista, esperar.
Media hora mais tarde aparece Rufino cun paraguas familiar para ir recoller a licencia, recollo dorsal aparece Jaime 9 da noite.
Estamos todos , recuperacion do viaxe, culines de sidra e duas botellas de aprovision.
Dia seguinte cea churrascada con chourizos e cervexa, pra rematar tarta da aboa especialidade da casa moi boa.
12 da noite cama, volta pa un lado e volta pa outro , churrasco parriva e churrasco pa baixo, miro o reloxo, as 2 , as 4, as 6 e as sete sona o movil, Manolo : hay que poñerse em vertical e estou empezando o primeiro sono.
Ducha de auga fria , baixo para o bar e ali estan Roberto e Manolo repoñendo forzas con zumes naturais, café con leite e boas pastas , incorporandose Rufino e Jaime que tamen abastecen o fol.
Saida do hotel , dia triste con algo de niebla cara os picos, montar bicicletas, 8 : 15h, 20 minutos de quecemento na bici, non hai mas tempo.
8 :40 , vamos pa a saida hai que pelexarse para entrar na marabunda , a 50 metros da cabeza. 2500 acorazados moi nerviosos, saida a 9 , 5 minutos.
Quedamos en ir xuntos ata os lagos , intencion, os 5 minutos estou solo no medio da marabunda , pulsacións 160, vexo a manolo e Jaime , Rufino por diante, Roberto e Fernando desaparecidos, 50 kilometros en llano e media de mais de 40, chegamos a Roberto , empeza a tortura mazuco 4 kilometros.
Duros moi duros, rompe o grupo, alivio, empeza o sufrimento as pernas non queren, a sufrir estamos xuntos Roberto, manolo e eu, chega Fernando e pasanos coma un ciclon, manolo sigueo un pouco pero quedase. Na baixada do mazuco peligros, carretera estreita, humeda e moitas curvas, o grupo estirase en fila india, pasame un de roxo, pensei caeras, chegando abaixo un guardia de trafico asistindoo, ( estaba tirado na beira da carretera).
Mais abaixo xuntamonos Roberto e eu nun grupo de 20 a 25 corredores.
Subida a ortiguero 4 kilometros, subida suave pero as pernas estan tocadas , chegada o alto abituallamiento, vemos a bicicleta de manolo no chiringuito, tomo un acuarios botella de auga e pastelito, media laranxa e barrita.
Falta a bicicleta de Manolo, a Roberto non o vexo, sallo endemoniado , baixando o porto colleme Roberto, quedaba arriva. Rodamos nun grupo de 30 a 40, chegamos a rotonda de cangas cunha media de 32 klm\hora.
3 : 05, Roberto queixase dun tiron quere quedarse, estou ata os congojos, entranme as dudas de abandonar, Roberto di que para e apartase pa a cuneta. Seguirei ata a hermita, baiseme o grupo no que estaba, intento collelos, imposible.
A cabeza di que si e as pernas que non, estas mandan.
Empeza o porto , paso polo control de tempo e teño ideas de parar , pero sigo.
Vou lento con toda a artilleria 34\25 non hai mais, chego a huesera mamao, siguo por coraxe, chego o primeiro falso llano e vexo o espiritu santo , animame a seguir e parece que me da algo de forza, incluso pasolle a alguns que estaban coma min, “acabados”.
Aparece o primeiro lago, casi o teño conseguido, acabo con todo canto me queda, se e quedaba algo.
Baixada cara a meta e subida final, conseguido.
Tempo tota; 4 :22:58 h .
Tempo de subida; 1: 10: 23 h.
Posto ; 749.
Baixada a Cangas, encontro a Roberto acabando de subir, votame un berro , estou aquí¡¡, dame unha alegria.
Sigo baixando , empeza a caer algo de auga, siguen subindo sufridores, alguns deles cos vehículos polos cornos e as zapatillas o lombo.
Chego o hotel , desmonto a cabra, miro o pulsometro, 132 kilometros e algo mais de 5 horas, cunha media de 28.
4 horas entre 160 e 180 pulsacions, o meu umbral 165 pulsacions, asustome, non estoupei , “milagro”.
Chegan manolo e Roberto,recollen as suas monturas e ducha.
Repoñer forza, non teño fame e son as 4 da tarde pero hai que comer, ensaladiña mixta e paella, xarra de cerveza un cafe e camiño da terra.
Nota; Pensareino duas veces antes de volverme meter noutra sen cabalgar antes 4 ou 5000 kilometros, a ultima vez que subin os lagos, ano 2006 fixeno nuha hora , e sen sufrir, tiña as costas 6000 kilometros.
Nesta vida non hai imposibles, so dificultades, querer e poder. (HIGINIO)